Wat er ‘s ochtends nog is kan er ‘s avonds niet meer zijn. Er zitten woorden in mijn hoofd. Chaotisch. Zonder orde. Over de willekeur van het leven. Door de woorden op te schrijven komen ze misschien een beetje tot rust. Ik ga proberen ze te ordenen.

Vorig jaar zomer waren we in Schoorl, samen met de zus en zwager van mijn vrouw Monique en hun dochter en haar vriend. Als extra verrassing hebben we toen ook een fotoshoot met hun gedaan. Het leven samen vieren, vastgelegd op de foto. Ons nichtje en haar vriend waren toen al een aantal jaren samen. Een geweldige gozer met een goed en eerlijk hart, en hij is als een zoon binnen de familie opgenomen. Ze maakten plannen voor de toekomst en nog maar kort geleden hebben ze samen een huis gekocht. Ook hadden ze het er samen over om in de toekomst te gaan trouwen, de fotograaf voor hun bruiloft hadden ze al uitgezocht…..

Maar dan stopt ineens die toekomst. Een vreselijk ongeluk tijdens het werk maakte een einde aan het leven van haar vriend. Nog maar 21 jaar, aan het begin van zijn leven. Aan het begin van hun toekomst samen. Iedereen maakt plannen. Plannen voor de toekomst, dromend over later. Je werkt en probeert wat opzij te leggen voor die dromen. Maar soms houdt het leven daar geen rekening mee. Soms stopt de toekomst en staat je wereld even stil. Soms is er geen later. De fotoshoot in Schoorl krijgt nu ook een andere betekenis. Er wordt een album van gemaakt als herinnering van hun tijd samen. Een foto die bedoelt was als een herinnering voor in hun toekomst samen, is nu de foto van de rouwkaart. En zal naast de kist komen te staan.

Ongeloof. Verdriet. Oneerlijk. Verdoofd.

De liefde en de dromen,
ongelofelijk dat het einde is gekomen

Lieve Esmee, (schoon) ouders, familie en vrienden: woorden zijn er niet voor dit verdriet. Gecondoleerd en heel veel sterkte voor de komende periode. Maar vooral ook heel veel sterkte voor de toekomst!