Deze tekst zit al een tijdje in mijn hoofd en ook al gedeeltelijk op papier. Soms voeg ik wat toe of haal ik weer wat weg. Ik heb getwijfeld of ik het zal plaatsen… het is nogal persoonlijk. Over mijzelf, over mijn gevoelens. Maar dan denk ik: Wat raar eigenlijk, wij proberen om onze dochter te leren om eerlijk en open te zijn. Om te zijn en te accepteren wie ze is. Dus hier komt het… eerlijk en open.

Een prater ben ik niet
hoe was het hier
zal je vragen
en ik zal zeggen
goed
maar ik zeg je niet wat ik nu denk
dat ik je eigenlijk zeggen moet
(Huub van der Lubbe)

Wacht niet.

Er gebeurt altijd van alles om je heen… in de wereld en soms ook dichterbij. Soms hele vreselijke dingen, dat ik me afvraag: waarom?

Je leven is als een boek met (hopelijk) een groot aantal hoofdstukken. De mensen die je in je leven ontmoet zijn als personages in dat boek. Sommigen kom je alleen in 1 hoofdstuk tegen, anderen komen in een later hoofdstuk toch weer terug. Er zijn ook personages die gedurende een groot aantal opeenvolgende hoofdstukken aanwezig zijn, of bijna het gehele boek. Als hoofdpersonage in je eigen levensboek denk je vaak dat het altijd iemand anders is die iets overkomt. Dat het ergens anders gebeurt. Maar soms denk ik, maar wat als ik het nu was… als het bij mij zou gebeuren? Als ons iets zou overkomen?

Een paar weken geleden was ik op een begrafenis, van weer iemand die onverwachts en veel te jong is gestorven. Een vriend van een tijdje terug, uit eerdere hoofdstukken van mijn leven. Een mooi mens, van binnen en buiten. Iemand die vol in het leven stond, vol met toekomstplannen. Oneerlijk. Onwerkelijk. Tijdens het afscheid werden o.a. de volgende mooie woorden gesproken: “Waardeer wat je hebt. Laat anderen weten wat je voor hun voelt. Wacht niet. Zeg het nu!”

Rond mijn achtste levensjaar, toen ik een tijdje in het ziekenhuis heb gelegen, heb ik volgens mijn ouders een muur om heen gebouwd. Heel hoog en stevig. Er was heel lastig door te komen, mijn gevoelens en mijn problemen waren alleen voor mijzelf. Ik stuurde mijn ouders zelfs wel eens weg uit het ziekenhuis. Ga maar naar huis. Ik red het wel. Ik los het zelf wel op. Dat is heel lang zo geweest…. en misschien nog steeds wel een beetje, al zijn er nu personen die er wel doorheen kunnen breken. Ook de geboorte van onze dochter heeft me zachter gemaakt, heeft gaten in deze muur gemaakt. Soms vind ik dat lastig, want bijvoorbeeld verdriet komt nu harder binnen. Mijn muur beschermt me dan niet meer. Maar aan de andere kant komt ook blijdschap en geluk veel intenser binnen. Waar ik dan wel weer erg dankbaar voor ben.

Sorry that I’m raising up my walls
And whenever you reached over
You are thrown back to the start
(Kensington)

Paps en mams: Bedankt! Bedankt voor alles. Bedankt voor jullie liefde. Bedankt voor jullie steun. Ik weet dat jullie je uiterste best hebben gedaan om mij zo goed en liefdevol mogelijk op te voeden. Al mijn fouten, mijn misstappen, zijn mijn eigen en niet die van jullie. Ik heb alle ruimte gekregen om mijzelf te mogen ontwikkelen. Alle vertrouwen gekregen. En ik weet zeker dat jullie er altijd voor mij zullen zijn. In goede, maar zeer zeker ook in lastige tijden. Sinds ik zelf vader ben weet ik wat echte onvoorwaardelijke liefde voor je eigen kind is. En begrijp ik misschien ook beter wat jullie voor mij voelen. Ook besef ik dat niet iedereen het geluk heeft om zo op te mogen groeien.

Mijn zusje: samen zijn we opgegroeid. Vaak stonden we naast elkaar, soms ook tegen over elkaar. We zijn anders, maar toch ook weer gelijk. Hetzelfde bloed stroomt door onze aderen. Soms heb je het lastig, maar je gaat altijd door. Respect. Je hebt twee geweldige zonen en ik weet zeker dat jij er alles voor over hebt zodat zij goed en gelukkig opgroeien. Ook weet ik zeker dat jij er voor ons bent als wij dat nodig zouden hebben. Onze deuren staan altijd open voor elkaar. Trots op jullie.

Mijn (onze) vrienden: erg waardevol. Niet hetzelfde bloed, maar soms voelt dat wel zo. Sommigen zie ik minder vaak, anderen vaker. Het zou vaker moeten zijn. Ik ben soms slecht in het ‘onderhouden’ van vriendschappen, sorry, dat is mijn fout en niet die van jullie. Het zal de einzelgänger in me zijn en zal misschien ook te maken hebben met de eerder genoemde muur. Ik ben liever samen met 1 of 2 goede vrienden dat in een groot gezelschap van kennissen. Het voelt als rijkdom om te weten dat ik jullie zelfs midden in de nacht zou kunnen bellen.

Mijn vrouw Monique en onze dochter Leela: het meest belangrijke in mijn leven. Hoe gelukkig ik ben dat ik jullie in mijn leven mag hebben. Of ik nu slaap of wakker ben, ik droom altijd van jullie. Altijd zijn jullie bij mij. En ik zal mijn uiterste best doen om er ook altijd voor jullie te zijn. <3

Ik probeer zo veel mogelijk te genieten van dit leven, van mijn leven. Van ons leven. Het is het enige leven die ik heb en zal krijgen. Zo veel mogelijk samen zijn met de mensen die me lief zijn. De dingen doen die ik graag wil doen, de dingen doen die we graag samen willen doen.

Groet,
Niek.

(foto’s zijn gemaakt tijdens ons weekend samen op Ameland, begin juni 2017)