Ik mis je.

Ik heb getwijfeld of ik dit zou plaatsen, zoals wel eens eerder bij een persoonlijk bericht op mijn site. Is dit niet te persoonlijk? Ik heb al vaker erg persoonlijke berichtten hier geplaatst. Over mijn leven, over mijzelf. Jij hoort bij mijn leven, je hoort bij mijn verhaal. Je bent mijn vader. Fotografie en mijn levensvisie horen bij elkaar, beide probeer ik zo authentiek, eerlijk, puur en origineel mogelijk te doen.

Ik heb je tijdens je leven al vaker bedankt, in gesprekken, maar ook in een eerder geschreven blog bericht. In je laatste week heb ik je nogmaals bedankt. Vaak hebben we goede gesprekken gehad. En ook al waren we het niet altijd eens, we wisten dat we er onvoorwaardelijk voor elkaar zouden zijn.

Thuis, onderweg of op het werk, al een tijd lang stromen er woorden door mijn hoofd. Soms overstroomd het bijna, voelt het als verdrinken. Ik ga proberen ze op te schrijven, van me af te schrijven, maar wil dit eigenlijk ook niet. Zolang de woorden er zijn ben jij er namelijk ook.

Jouw laatste week beleef ik nog elke dag opnieuw. We hebben veel gesproken, veel gezwegen. Gelachen. Gehuild. Gewoon bij elkaar zijn. We waren het ook oneens, over iets waar we het wel vaker oneens over waren. Je had een foto van jezelf met zuurstofmasker op je Facebook pagina gezet. Ik was er niet blij mee. Je vond zelf dat het je eigen beslissing mocht zijn, je eigen leven. En daar had je natuurlijk wel een goed punt. Maar ik denk dat je eigen leven ook zeer zeker die van anderen is, die van de dierbaarste cirkel om je heen. Ik denk dat mensen hun eigen belangrijkheid tegenover andere mensen erg onderschatten. ‘Ik is ik’ had je onder je profielfoto staan en dat was inderdaad erg belangrijk voor je. Dat liet je ook graag aan anderen weten; laat mij mijn eigen leven maar leiden, dat was je lijfspreuk.

Ik heb je in het ziekenhuis de lastige vraag gesteld; of je er eventueel klaar voor was, klaar om te gaan. Je vond het prima, ‘als het zo moet zijn dan is dat zo.’ Ik weet dat jij je ‘oude dag’ iets anders had voorgesteld, je had nog dromen en ideeën die al een tijdje niet meer uitvoerbaar waren. Ik denk dat je uitgevochten was, dat jij je misschien voor een langere tijd al slechter voelde dan dat je mij hebt laten weten. Je vond het alleen wel waardeloos voor ons, voor de mensen die achter zouden blijven. Dus niet helemaal ‘ik is ik, en laat mij mijn eigen leven maar leiden’ ;-)

De artsen en verpleging waren eerst erg pessimistisch, maar werden langzamerhand, heel voorzichtig, ietsje positiever. Ik zag het niet, ik zag je elke dag een stukje achteruit gaan. Passiever. In jezelf gekeerd. Zwakker. Angstig.

Na 1 week werd je overgeplaatst, naar een ander ziekenhuis. Een laatste strohalm. Een piepklein lichtpuntje? ‘s Ochtends was ik nog bij je.

Je was angstig en vond het lastig om alleen te zijn. Bijna constant was er daarom iemand bij je aanwezig, ook ‘s nachts. Je vrouw, mijn zusje of ik. De avond dat je stierf was je alleen, 1 van de weinige keren dat er niemand bij je was ging je weg. Nam je afscheid van ons, je hart vond het genoeg. Voor mij voelt het als falen, ik had er moeten zijn voor je, naast je, je zoon tot op het laatst. Maar ik was er niet, je ging alleen. Waar je bang voor was. Ik weet zeker dat jij mij dit niet kwalijk neemt, je zou zeggen ‘laat het los’ en je zou niet willen dat ik er veel verdriet van zou hebben. Paps, zo ver ben ik nog niet…. maar ik kom er wel :-)

Een telefoontje. In de auto stappen. Een doffe dreun in mijn hoofd, in mijn hele lichaam. Daar lag je. Kamer 13, je geluksgetal zei je altijd. Met je mond open en je haren te netjes gekamd. Eerst even met mijn handen er doorheen. Je voelt raar. Je bent het niet. Toch wel. Een kus op je voorhoofd. Ongeloof. Verdriet. Pijn. Onwerkelijk. Alle emoties tegelijk, maar toch ook een leeg gevoel. Kan dat? Mijn vrouw heeft er wel een treffende omschrijving voor: het is alsof er een stukje van je eigen hart is afgebroken.

No one knows just what to say
It’s like we’re in uncharted territory
No one knows the proper way
It’s like the ground has fallen from under me
— Uncharted (Kensington) // gedraaid tijdens het afscheid

We zijn een jaar verder. Achtergebleven, de dagen duren te lang en de maanden vliegen voorbij. Tijd is een vreemd iets.

Ik hoop dat je rust hebt. Mijn superheld. Bedankt dat je mijn vader was. Of eigenlijk bent, want dat zal natuurlijk nooit veranderen.

Je zoon,
Nico jr.

Mijn vader en ik als baby.

Mijn vader en zijn vader.

Mijn vader en zijn moeder.