Over mij.

Ik ben een plaatjesmaker en geen praatjesmaker. De stille. De nadenkende. Introvert. Als kind kon ik mij uren afzonderen met het lezen van strips, het lezen van gewone boeken, met films kijken en met tekenen. Andere werelden verkennen. Eigen werelden creëren. Tempels verborgen in de jungle. Andere culturen. Als klein jochie de eerste Indiana Jones film zien en bedenken als ik toch ooit…. maar dat is te ver, te duur, een te grote droom. Ik kon toen nog niet beseffen dat ik ooit zelf het geluk zou hebben om Maya en Inca tempels tempels te zien, door de jungle zou lopen, in de Amazone rivier zou zwemmen, zou slapen onder de sterrenhemel in de Sahara en met mijn dochter en vrouw zou rondlopen op 1 van de mooiste stranden ter wereld.

Over ons.

In 1995 leerde ik mijn vrouw kennen en onze eerst ‘reizen’ draaiden voornamelijk om ‘bruin bakken’ op een heerlijke zonnige Europese bestemming. Zon, zee en strand. Totdat we eind 2002 gingen trouwen, als een soort van huwelijksreis gingen we begin 2003 onze eerste verre reis maken. Een verre reis met ons tweetjes, een rondreis van bijna 4 weken door Yucatán (Mexico) in een gehuurde ‘oude’ VW kever. Soms een beetje afzien, zonder airco in de auto, maar echt een geweldige ervaring. Van te voren hadden we er niet echt bij stilgestaan dat de steden daar soms best groot kunnen zijn en het was dus soms een behoorlijke zoektocht om onze slaapplek te vinden ;). Ons reisvirus was geboren, al in het vliegtuig terug werden er plannen gemaakt voor nog meer reizen. Elk jaar wilden we proberen om ongeveer 1 maand ergens heen te gaan, naar een bestemming wat verder weg. Niet te uitgestippeld, alleen een vliegticket en 1 of 2 overnachtingen voor de start.

Werken. Sparen. Vliegticket. Repeat. 

Dit hebben we een aantal jaren gedaan, totdat we begin 2010 in India waren. We hadden nog nooit echt een kinderwens gehad, we vonden o.a. onze vrijheid wel erg lekker. Echter in India ontmoeten en spraken we meerdere locals die steeds vroegen of we ook kinderen hadden. ‘Nee’ was dan ons antwoord, maar we kregen vaak dan als antwoord terug dat dit niet lang meer zo zal blijven…

Tegen het einde van onze reis kwamen we in gesprek met een wat ouder stel. Een man en een vrouw die bijna hun hele leven al aan het reizen waren. Bijna alle plekken op deze wereld hadden ze al gezien. Ik vroeg op een gegeven moment naar hun kinderen, wat vinden hun kinderen van het reizen? Hun antwoord was dat ze geen kinderen hadden. En toen was er bij mij alsof er een knop om ging, mijn vrouw had al eerder tijdens onze reis in India aangegeven dat ze toch wel ‘kriebels’ had, geen kinderen? Wat vreemd… hoe mooi zou het zijn om samen een nieuw klein mensje op deze wereld te brengen. Een klein mens met een beetje van mij en hopelijk het meeste van mijn vrouw :).

Negen maanden.

Nog geen 9 maanden na onze reis in India werd onze dochter geboren… de locals in India hadden gelijk gekregen. Tijdens de zwangerschap hebben we het vaak over onze reislust gehad… zou dat anders worden? Kan dat wel met een klein kind? ‘Ja natuurlijk’ zeiden we dan, we blijven reizen. We waren het tijdens onze verre reizen wel vaker tegengekomen, stelletjes met een kleine kind. Maar toen had ik na 9 maanden mijn net geboren dochter in mijn armen. Zo klein en nog zo kwetsbaar. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel kwam er in mij naar boven. In mijn wereld stond nu 1 ding veruit bovenaan: het geluk en welzijn van mijn dochter. Tijdens onze reizen hebben wij vrij weinig nagedacht over veiligheid, niet echt bij stil gestaan. Met een gezond verstand en een beetje oppassen kom je er wel. Alleen zo terugdenkend waren er best wel eens momenten geweest die anders, minder plezierig, hadden kunnen aflopen. Dus eerst maar even rustig aan.

De reis gaat beginnen. 

Onze eerste ‘reis’ met onze dochter was naar het waddeneiland Schiermonnikoog. Een midweekje, om uit te proberen. Daarna toch maar met het het vliegtuig, wat verder weg. Europa: Menorca, Mallorca en Portugal. Ook dat ging prima. Ons reisvirus bleef en het ging wat meer kriebelen om verder weg te gaan. Onze dochter was nu 4 en dat betekende dat we nog niet aan de schoolvakanties vast zouden zitten… waar gaan we heen? We hadden het samen al een keer over Maleisië gehad. Een vrij stabiel land en volgens ons prima om met een jong kind heen te gaan.

Om wat meer rust in te bouwen voor onze dochter werd het niet zo’n rondreis die we samen wel eens maakten… bijvoorbeeld de ene dag ergens aankomen om dan ‘s avonds weer een nachtbus of nachttrein te nemen om de volgende ochtend weer wakker te worden op een andere plek.

Maleisië. 

Eerst een paar dagen Kuala Lumpur om te wennen en te verkennen, een plek niet te ver van het centrum en met zwembad. Lekker ontspannen en rustig aan. Vanaf Kuala Lumpur een vlucht geboekt naar het eiland Langkawi, om daar een kleine week te blijven. Een heerlijk eiland. Met een bootje een dagtrip gemaakt naar de omliggende eilandjes, Underwater World Langkawi (zoet & zout water aquaria) bezocht en een tripje naar de ‘Panorama Langkawi SkyCab’: de steilste kabelbaan trip die er volgens de Maleisiërs bestaat. En steil was deze zeker… ik probeerde ontspannen te blijven voor onze dochter maar had echt wel kriebels van de hoogte en de steilte. Vlucht weer terug naar Kuala Lumpur om vanuit daar gelijk naar het Noordoosten te vliegen, naar de omgeving van Kota Baharu. In een landelijke omgeving bij een Nederlands stel die in hun grote tuin een aantal erg leuke huisjes hebben staan. En met een kleine zwembad, wel zo prettig met onze dochter. Ook hier weer een aantal dagen gebleven en de mooie omgeving verkend op de fiets, met onze dochter achterop. Wat een bekijks hadden we daar en bijna iedereen wilde onze dochter wel even aanraken of met haar op de foto.

Bounty.

Na een aantal leuke dagen omgeving van Kota Baharu was het tijd voor onze ’bounty’ bestemming, met een lange taxirit naar de plek waar het speedbootje ons naar de Perhentian eilanden zou brengen. En wat een geweldige bounty bestemming!! We zijn na de Perhentian eilanden ook op de Seychellen geweest en qua omgeving, het strand met rotsen en een groene jungle achter je, zeer vergelijkbaar. We hadden een klein huisje direct aan een mooi strand en een heerlijke warme zee voor de deur. Heerlijk snorkelen vanaf het strand en naast de vele kleurrijke vissen zelfs een kleine rif haai gezien. Eerst dacht ik ‘wauw, een haai’, maar toen toch ook al snel ‘oh jee,een haai’ ;). Wij zaten op het ‘grote’ eiland, maar zijn ook een keer met een privé bootje naar het kleine eiland geweest. Dit kleine eiland is meer ingericht voor de budget backpacker met veel budget plekken om te slapen, volgens mij is er zelfs een soort camping waar je een tentje neer mag zetten. Een heerlijk alternatief en laidback sfeertje op dit kleine eiland.

Dagboek.

Voor onze dochter hadden we een klein boekje met blanco pagina’s gekocht zodat ze haar eigen dagboek / plakboek zou kunnen maken. En we hadden een Fujifilm instax camera mee. Zo kon ze tijdens de reis haar eigen foto’s maken die ze direct kon gebruiken om zo haar eigen dagboek maken. Ze gebruikte o.a. folders die je overal kon vinden en knipte daar plaatjes uit om deze samen met de foto’s in haar boekje te plakken. Wij schreven er dan een verhaaltje bij, over wat we gedaan hadden of over waar we geweest waren. Zo had ze aan het einde van de reis haar eigen reisverslag. En wij ook, echt super leuk om terug te lezen.

Reizen met een kind.

Reizen met een jong kind is erg leuk om te doen. Kennis maken met andere culturen, andere geuren en een andere omgeving is niet alleen een verrijking voor volwassenen maar ook zeker voor kinderen. Afhankelijk van de leeftijd zijn er natuurlijk dingen zijn waar je rekening moet houden, zoals bijvoorbeeld veiligheid en voldoende rust inbouwen. Maleisië is zeer geschikt om heen te gaan met (jonge) kinderen, we hadden (hebben) zelfs het idee dat we door onze dochter nog gemakkelijker in contact kwamen met de lokale bevolking. Onze jonge dochter met haar lange blonde haren was bijna een toeristische attractie :).

Papa.

Geen praatjesmaker, maar toch weer aardig wat woorden op papier gekregen. Papa zijn heeft mij veranderd, heeft mijn kijk op de wereld veranderd. Heeft muren afgebroken en heeft me zachter gemaakt. Verdriet komt bijvoorbeeld wel harder binnen, maar daar tegenover is geluk ook veel intenser geworden. En geluk zit echt vaak in de kleinste dingen en in de kleinste ervaringen. Mijn (onze) reis gaat verder… als een verzamelaar van ervaringen en niet zo zeer als een verzamelaar van spullen.